Ο κατοχικός ψευτοπρόεδρος Ταλάτ

Μέσα σ’ αυτό το βαρύ και τεθλιμμένο κλίμα με μια κυβέρνηση που σπέρνει τον πανικό και αδυνατεί να συμμαζέψει τις γκάφες και την αμετροέπεια των στελεχών της που πάντως το 99% του χρόνου της και της προσοχής του κόσμου είναι στραμμένο στην οικονομία προς τι η επιλογή της στιγμής να πάει τώρα σε διάλογο με την Άγκυρα.

Κι’ αν όλος ο πλανήτης έπεφτε πάνω μας για να μας σύρει δια της βίας σε μια τέτοια ιστορία, εμείς έπρεπε να αντισταθούμε. Είναι η χειρότερη ώρα να διαπραγματευθείς για τα μείζονα του Ελληνισμού με εκείνον που σε εκβιάζει στρατιωτικά και διαμορφώνει την ατζέντα με την απειλή τετελεσμένων.

Εύγλωττος ο πολύς Νταβούτογλου με το απύθμενο «στρατηγικό βάθος» του: «Η οριοθέτηση της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος είναι μία από τις εκκρεμείς διαφορές στο Αιγαίο και η διευθέτησή της από νομικής σκοπιάς διασυνδέεται σε μεγάλο βαθμό με άλλες διαφορές». (Βήμα 7/4/10). Οι πασάδες ξέρουν να διεκδικούν. Κοιμούνται και ξυπνούν με καινούριες κάθε μέρα διεκδικήσεις. Σωστοί. Όποιος δεν διεκδικεί (π.χ. εμείς) διεκδικείται.

Κατά τα λοιπά ο στοχαστικός βυζαντινός ιστορικός Παχυμέρης μας προειδοποιούσε ήδη από τον 13ο αιώνα ότι « Οποιαδήποτε συμφωνία με τους Τούρκους είναι προορισμένη να μείνει χωρίς αποτέλεσμα». Την αθετούν κατά σύστημα μέχρι τις μέρες μας. Δυστυχώς τα παραπλανητικά στερεότυπα της εξωτερικής μας πολιτικής είναι ατελείωτα, ών πρώτο η αθεράπευτη ψευδαίσθηση περί ελληνοτουρκικής φιλίας.

Η Άγκυρα ομιλεί κυνικώς και πράττει κτηνωδώς.

Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να αγοράσει χρόνο. Αντί να στέλνει τους υπουργούς του στην Άγκυρα, αφού δεν θα ζητήσουν τίποτε (το πολύ το άνοιγμα της Χάλκης, όνειδος για την Τουρκία) αλλά θα τους ζητήσουν τα πάντα, να βρεί εύσχημο τρόπο να ματαιώσει την επίσκεψη Ερντογάν στη Αθήνα, όπου ο κ. Μπαγκίς προέβλεψε «εκπληκτικά αποτελέσματα» – για την Τουρκία βέβαια!

Ο Πρωθυπουργός πηγαίνει στη Λευκωσία. Θα είναι η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης και όλων των υπολοίπων, αν σκοπός της πρωθυπουργικής επίσκεψης είναι να παρακινηθεί ο Κύπριος Πρόεδρος σε περαιτέρω παραχωρήσεις για να καταστεί πιθανότερη η επανεκλογή Ταλάτ όπως διακαώς επιθυμούν Άγγλοι, (όχι Γάλλοι),Πορτογάλοι (Μπαρόζο) Αμερικάνοι, και ΟΗΕδες. Για μας μαύρος λύκος, γκρίζος λύκος ,είναι το ίδιο λύκοι.

Στην Κύπρο παίζεται ένα ταχύρρυθμο δράμα. Με το πρόσχημα του τάχα «καλού» Ταλάτ, η Λευκωσία συναινούσης βεβαίως της Αθήνας στρώνει όλο και περισσότερα χαλιά για τον κατοχικό ψευδοπρόεδρο.

Ως μη όφειλε ο κ. Χριστόφιας συνυπέγραψε την περιβόητη Κοινή Δήλωση με τον συνομιλητή του για δήθεν «αξιοπρόσεκτη πρόοδο που επιτεύχθηκε» σε 4 κεφάλαια. Κατά τα άλλα οι συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ είναι «εμπιστευτικές» και δεν βγαίνει τίποτε προς τα έξω- εκτός αν ωφελεί τους Τούρκους!

Την ίδια ώρα προς δόξαν της Κοινοτικής «αλληλεγγύης» ο Επίτροπος Φούλε ανοίγει επειγόντως την διαδικασία έγκρισης του «Κανονισμού για το εμπόριο με τα Κατεχόμενα». Δηλαδή νομιμοποιεί την Κατοχή και το ψευδοκράτος.

Διαπορούμε με τι ασχολούνται στις Βρυξέλλες Ελλαδίτες και Κύπριοι, θεσμικοί, ευρωβουλευτές και άλλοι επίσημοι.

Η πρωτοβουλία του Επιτρόπου νομιμοποιεί την τουρκική στρατηγική στην Κύπρο.

Νταβούτογλου και Δρούτσας μιλούν για υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, ο πρώτος μάλιστα για «ηπειρωτική» (ο νοών νοείτω γιατί) ενώ επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή από ελλαδικής πλευράς για την πέραν του Αιγαίου υφαλοκρηπίδα , αυτήν του Καστελόριζου. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει διεθνώς υπερκερασθεί από την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη αλλά η Ελλάς δείχνει να μην καταλαβαίνει το συμφέρον της. Η Τουρκία χωρίς κοινά θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο διαπραγματεύεται με αυτήν ΑΟΖ για να πνίξει το Καστελόριζο και να καταπιεί τα πετρέλαια της περιοχής.

Σε Κύπρο-Αιγαίο παίζονται ύπουλα παιχνίδια ενώ οι ηγεσίες μας «αγρόν αγοράζουν» και δια της αδρανείας τους εγκαταλείπουν ή απεμπολούν αδιαπραγμάτευτα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Ο Ταλάτ εκμεταλλεύεται την πληθωρική προθυμία Χριστόφια, παίρνοντας χωρίς να δίνει (Διακυβέρνηση , Διαμερισμό εξουσιών κ.α.).

Η Ελλάδα οφείλει και μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων ζητώντας τον άμεσο τερματισμό του καθεστώτος εγγυήσεων το οποίο καταράκωσε ο Αττίλας.

Υπάρχουν σοφοί και Νέστορες σαυτόν τον τόπο. Σοφότεροι και ευρηματηκότεροι οιουδήποτε Νταβούτογλου. Η κυβέρνηση έχει χρέος να τους αναζητήσει και να τους εμπιστευθεί, αναθέτοντάς τους την εκπόνηση του Ελληνικού Εθνικού Δόγματος που θα απαντά στους Νεοοθωμανούς , και όχι μόνον.

Αυτό θα συναγείρει το λαό μας ,ανοίγοντας του τους ορίζοντες για να ανανεώσει τη συνείδηση της αποστολής του, να ξυπνήσει την raison d΄ etre του για να δράσει με την ιδιώνυμη συναισθηματική του ευφυία , το αριστοτελικόν «έλλογον θυμικόν».-

Κουρδιστάν

Πρόκειται για μια τριακονταετή ιστορία: τα χιόνια λιώνουν, οι Κούρδοι πολεμιστές του PKK ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη τους στα βουνά Καντίλ του Ιράκ και οι μάχες αρχίζουν στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας. Πέρυσι ο τουρκικός στρατός άρχισε νωρίτερα διώχνοντας χιλιάδες Κούρδους στο Ιράκ στη πρώτη σημαντική χερσαία επιδρομή από τότε που οι Αμερικανοί έφτασαν στη περιοχή. Οι Τούρκοι προφανώς απέσπασαν τη συναίνεση της Ουάσιγκτον αλλά οι Κούρδοι του Ιράκ όλων των βαθμίδων ζητούν να διασφαλιστεί η κυριαρχία του Ιράκ από τους μοναδικούς μαχητές που θα μπορούσαν να το επιτύχουν, τους Πεσμεργκά. Μια σύρραξη μεταξύ Ιράκ-Τουρκίας θα έβαζε την Ουάσιγκτον σε νέες ανησυχίες στη περιοχή.

Φέτος τα πράγματα είναι διαφορετικά όμως, το PKK αντιμετωπίζει μια σημαντική απειλή όχι από τους τούρκους στρατιώτες αλλά τους πολιτικούς. Το κυβερνών κόμμα της Τουρκίας πριν δυο χρόνια εκτόπισε το DTP (τη πολιτική πτέρυγα του PKK) στη μεγαλύτερη περιοχή που ελέγχεται από Κούρδους.

Το PKK στην ουσία διανύει μια καθοριστική στιγμή: ενώ απουσιάζει η επαναστατική βία ο Ερντογάν θα έχει το χώρο και το χρόνο να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που πιθανόν να του χαρίσουν πολιτική νίκη αν το εκμεταλλευτεί σωστά. Εάν το PKK πραγματικά ενδιαφέρεται για μεταρρυθμίσεις θα θεωρήσει τον προσωρινό εκτοπισμό της πολιτικής του πτέρυγας από το κόμμα του Ερντογάν ως το ανάλογο τίμημα. Εάν όμως το PKK ενδιαφέρεται μόνο να δείχνει τη σημαντικότητά του τότε θα αγωνίζεται προκειμένου να αναπληρώσει τις απώλειές του από τις τουρκικές επιδρομές και να επιστρέψει στη βία στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας φέτος το καλοκαίρι.  Καμιά τουρκική κυβέρνηση δεν θα προβεί σε μεταρρυθμίσεις όσο οι στρατιώτες σκοτώνονται σε αντάρτικες επιθέσεις. Η ιστορία δείχνει ότι το PKK θα καταλήξει να ενδιαφέρεται για τα στενά του συμφέροντα.

Στο μεταξύ οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί έχουν ένα σημαντικό άσσο. Ένα αξίωμα της αντεπανάστασης είναι ότι η δύναμη των επαναστατών έχοντας τη τοπική στήριξη παραμένει ανίκητη. Εναντίον των Τούρκων (και των Αμερικανών) οι Κούρδοι του Ιράκ θα υποστηρίξουν το PKK. Μόνο οι δικοί τους μαχητές Πεσμεργκά έχουν μεγαλύτερη πίστη και αφοσίωση στην ιδέα του Κουρδιστάν. Έτσι μόνο οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί μπορούν να ελέγξουν το PKK παρόλο που οι ίδιοι ότι έχουν αυτή την ικανότητα και δυνατότητα καθώς δεν θέλουν να πολεμήσουν ομοεθνείς τους Κούρδους. Τι είναι αυτό που μπορεί να αλλάξει τη ανάλυση της σκοπιμότητάς τους; Με δυο λόγια είναι η ανεξαρτησία ή τόση μεταβίβαση κυριαρχίας όση μπορούν να ζητούν από τους συμπατριώτες τους Ιρακινούς.

Η εξέλιξη λοιπόν είναι προφανής: Οι Μπαρζανί και Ταλαμπανί ελέγχουν το PKK εάν η Τουρκία συναινέσει  στον οποιονδήποτε βαθμό ανεξαρτησίας μπορεί να χορηγήσει. Η Τουρκία φοβάται ότι το ημιαυτόνομο Κουρδιστάν θα συγκεντρώσει τους Κούρδους του  αλλά παράλληλα το PKK θα αποτελεί μεγαλύτερο πρόβλημα. Σε κάθε περίπτωση, σοβαρές πολιτικές μεταρρυθμίσεις θα εξαλείψουν την απειλή. Το Β. Ιράκ μπορεί να φαίνεται ειρηνικό και δημοκρατικό στη Δύση που ασχολείται με το νότιο τμήμα της χώρας όμως οι Κούρδοι της Τουρκίας κατανοούν ότι πρόκειται για δύο αμοιβαία ανταγωνιστικά κρατίδια υπό τη κυριαρχία του Ταλαμπανί και του Μπαρζανί αντίστοιχα.

Οι ΗΠΑ μπορούν και πρέπει να υλοποιήσουν ένα μέρος των υποσχέσεών τους προκειμένου να αποφύγουν μια συνοριακή σύρραξη μεταξύ Ιράκ και Τουρκίας. Σε πρώτη ανάγνωση μπορούμε να δούμε έναν οριστικό διαμελισμό του Ιράκ. Όμως οι Ταλαμπανί και Μπαρζανί θα φτάσουν σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη ανεξαρτησία και με τους Πεσμεργκά αυτό σημαίνει πολλά. Είναι πιθανό να συνεργαστούν μεταξύ τους αν σκεφτούν ότι οι επιτυχίες τους διασφαλίζονται από τη συναίνεση της Άγκυρας.

Θα έλεγε κανείς πως αυτή η ευαισθητοποίηση της Άγκυρας σε θέματα εθνικής κυριαρχίας είναι απόλυτα διακιολογημένη. Πρόκειται σαφώς για την ίδια Άγκυρα που ενώ διακόπτει φιλίες, συμμαχίες και συνεργασίες όταν ξένες δυνάμεις αναμειγνύονται σε θέματα εσωτερικής δικαιοδοσίας, την ίδια στιγμή  συστηματικά προβαίνει σε προκλητικές ενέργειες σε θέματα εσωτερικής διοίκησης στη Δ. Θράκη καλώντας την μουσουλμανική  μειονότητα της περιοχής ουσιαστικά να αυτονομηθεί.  Κατ΄αντιστοιχία δυστυχώς πρόκειται για την απαράλλακτη ενδοτική στάση του Κολωνακίου που ανεξαρτήτως κυβερνώσας παράταξης συνεχίζει άκριτα να χαρακτηρίζει το μειονοτικό της περιοχής ως αρμοδιότητα του ΥΠΕΞ,  να υποστηρίζει παραληρηματικά τη Τουρκία στην ενταξιακή της πορεία ενώ υποστηρίζει πως η μόνη διαφορά με τη γείτονα  είναι η υφαλοκρηπίδα και όχι η παρωπίδα….

Οι αριθμοί της ελληνικής εγκληματικότητας είναι αμείλικτοι και προκαλούν δέος. Η βία στο Λεκανοπέδιο, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε λίγο το φαινόμενο θα είναι χιονοστοβάδα.

Αποτυπώνουμε: Aνά 7 λεπτά μια κλοπή ή διάρρηξη. Ανά 2 ώρες μια ληστεία!

Από αυτά εξιχνιάζονται μόνο το 18% των κλοπών και το 28% των ληστειών. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις παραμένουν ανεξιχνίαστες. Είμαστε ένα απέραντο θερμοκήπιο ατιμωρησίας. Σημειώστε ότι τα 10 τελευταία χρόνια οι κλοπές αυξήθηκαν 150% και οι ληστείες 300%, παρά τα μέτρα ασφαλείας των τραπεζών.

Οι παραπάνω αριθμοί αφορούν αυτό που ονομάζεται «βεβαιωμένη εγκληματικότητα» που αυτονοήτως υπολείπεται της πραγματικής η οποία περιλαμβάνει και όσα εγκλήματα δεν καταγγέλλονται στην Αστυνομία ή δεν υποπίπτουν οίκοθεν σε γνώση της. Μετράει αρνητικά και το γεγονός της κατάρρευσης της παραδοσιακής πληροφοριακής δικτύωσης της Αστυνομίας.

Οι εγκληματίες είναι πλέον «πτυχιούχοι» και «διδάκτορες» στο είδος τους. Προηγούνται παρασάγγες των διωκτών τους. Καινοτομούν. Αξιοποιούν τη σύγχρονη τεχνογνωσία. Η αντιεγκληματική πολιτική αφέθηκε πίσω. Είναι προφανής η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της. Εκσυγχρονισμού της, με την έννοια διαρκούς εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης των στελεχών της και εξασφάλισης των απαραίτητων υλικοτεχνικών δυνατοτήτων. Στην αντίθετη περίπτωση οι εγκληματίες θα διαθέτουν ευφυέστερη εκπαίδευση και περισσότερα μέσα απ’ τους διώκτες τους.

Ο Αριστοτέλης δίδαξε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα οι άνθρωποι τα διαπράττουν για το περιττόν και όχι για το αναγκαίο, «Αδικούσι τα μέγιστα δια τας υπερβολάς, αλλ’ ου δια το αναγκαίον» (Πολιτικά Β, 1267 α 13).

Καταγράφονται εσχάτως δολοφονίες «χωρίς αιτία» για μηδαμινά ποσά τα οποία οι δράστες έτσι κι’ αλλοιώς τα υπεξαιρούν και εν τούτοις διαπράττουν το κακούργημα που τους είναι περιττό.

Στην Ελλάδα εγκαταβιούν απρόσκλητοι περί τα 2 εκ. ξένοι. Με αγχώδεις προσπάθειες οι κυβερνήσεις έχουν νομιμοποιήσει περί τις 750.000. Δεν υπάρχει εγκληματολογική εικόνα κανενός από αυτούς αφού δεν ήρθαν με νόμιμες διαδικασίες ώστε να διαθέτουν ποινικό μητρώο. Παρά ταύτα η συντριπτική πλειοψηφία των αλλοδαπών είναι τίμιοι και εργατικοί άνθρωποι που αναζητούν δουλειά και επιούσιον άρτον.

Η χώρα όμως δεν διαθέτει ούτε αξιόπιστη αντιεγκληματική ούτε σοβαρή μεταναστευτική πολιτική. Οι επήλυδες είναι αγνώστου ταυτότητας, ή «ό,τι δηλώσουν». Ουδείς γνωρίζει πόθεν έρχονται και που πηγαίνουν. Υπ’ αυτή την έννοια στην συνήθη τακτική δυσκολία του αντιεγκληματικού έργου προστίθεται η τεράστια δυσχέρεια εντόπισης των αλλοδαπών δραστών. Οι αρχές παλεύουν εξ’ ανάγκης στα τυφλά. Κατά την λήγουσα δεκαετία το 50% των κλοπών και των ληστειών διεπράχθησαν από ξένους οι οποίοι είναι άνω του 50% των φυλακισμένων καταδίκων. Το Υπουργείο πειραματίζεται αυτές τις μέρες με την επονομαζόμενη ΔΙ(κυκλη) ΑΣ (τυνόμευση). Το μέτρο μπορεί να επιτύχει αν συνοδεύεται από επιχειρηματική ωριμότητα και ενεργό βούληση δράσεως ηγεσίας και στελεχών.

Πέραν της εισαγόμενης η έκρηξη της ιθαγενούς εγκληματικότητας πρέπει να μας πανικοβάλει. Η κάθετη αποδυνάμωση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου και η βαριά κρίση της ελληνικής οικογένειας καθιστούν τους άλλοτε ρωμαλέους αυτούς θεσμούς αγωγής ψυχών ανικάνους να επιτελέσουν την αποστολή τους. Τους υποκαθιστούν εν πολλοίς τα καταστροφικά για τα παιδιά – και όχι μόνον – ηλεκτρονικά ΜΜΕ που αποβαίνουν φυτώρια παραβατικότητας.

Είναι εξ’ άλλου ολοφάνερο ότι ως έχει το σωφρονιστικό σύστημα όχι μόνον δεν επιτυγχάνει την κοινωνική επανένταξη των τροφίμων του, αλλά τους μετεκπαιδεύει στο έγκλημα εντός των φυλακών και εξέρχονται από εκεί ετοιμότεροι να συνεχίσουν το πρότερον εγκληματικό βίο τους.

Κι’ όμως αν οι φυλακές γίνουν φυλακές εργασίας και πραγματικής εκπαίδευσης οι περισσότεροι θα καταφέρουν να βγούν από κει επαγγελματικά και ηθικά έτοιμοι για μια καινούργια ζωή, παραδείγματα ζωντανής αντιεγκληματικότητας.

Χρειάζονται και εδώ άλματα γρηγορότερα από τη φθορά….

Στο πνιγηρό σκοτάδι που έρπουμε μας χρειάζεται φως, Φως ιλαρόν.

Τα spreads, τα swaps, τα hedge funds τα subprimes (βαρβαρικές έννοιες) «και άλλα ηχηρά παρόμοια» κατά Καβάφην εισέβαλαν αυτόν τον καιρό στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Είναι το «new speak» των διεθνών τοκογλύφων και η χρηματοοικονομική τεχνολογία τρομοκράτησης και καθυπόταξης των λαών. Όσων δεν αντιστέκονται και ενδίδουν. Το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα κατέρρευσε, αλλά η τραπεζική του έκφραση αιμοδοτήθηκε από τους φτωχούς φορολογούμενους του κόσμου με το μυθώδες ποσό του 1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ για να βγει αν και ένοχο υπερκερδισμένο. Η κλιματική, διατροφική και ενεργειακή κρίση είναι ενδημικές καταστάσεις που διαχειρίζονται και συντηρούν οι κερδοσκόποι, μείζονες και ελάσσονες και ο θωρακισμένος εγωκεντρισμός τους. Αυτή είναι η δύναμη των ολίγων η οποία όμως λειτουργεί και αποδίδει όσο εξακολουθεί υφιστάμενη η αδράνεια των πολλών.

Η συνενοχή και η ανικανότητα των κυβερνήσεων έχουν παραδώσει τις χώρες σε μια μακροχρόνια δοκιμασία. Μεγάλη ύφεση με απροσδιόριστο χρόνο εξόδου. Ο Εμμανουέλ Τόντ ο μόνος που ως γνωστόν προέβλεψε την πτώση του κομμουνισμού μιλάει τώρα με ανάλογη βεβαιότητα για κατάρρευση του υπερφιλελευθερισμού δηλαδή του μαφιόζικου καπιταλισμού. Ο ίδιος στο τελευταίο του βιβλίο “Après la Démocratie” (Μετά τη Δημοκρατία) επισημαίνει τον «βαθιά θρησκευτικό χαρακτήρα της παρούσας κρίσης».

Η θέση αυτή του Γάλλου δοκιμιογράφου μας επικεντρώνει στην Αναστάσιμη εμπειρία του Πάσχα.

Του Ορθόδοξου Πάσχα, του ελληνικού Πάσχα. Η πεμπτουσία του Ευαγγελίου είναι ο Σταυρός και η Ανάσταση του Κυρίου. Και αυτή η βιωματική εμπειρία, προειδοποιεί ότι διαθέτουμε «κάτι» μέσα μας που υπερβαίνει τη φθορά και τον θάνατο.

Διανύουμε μέρες ευημερίας του κακού και αβεβαιοτήτων συστημικής τάξης, όπου οι επαΐοντες μας προετοιμάζουν για επερχόμενα τεράστια κοινωνικά δεινά. Αν οι θεσμικά εντεταλμένοι είναι ανήμποροι να τα αποτρέψουν, ή έστω να τα περιορίσουν, δεν πρέπει αυτά να συμβούν μάταια. Για να βγει όμως από το πικρό γλυκύ επιβάλλεται στράτευση του καλού και συστράτευση των καλών. Η μοίρα του κόσμου δεν ορίζεται υποχρεωτικά από την αλαζονεία της ισχύος των εκ περιστάσεως δυνατών. Ο Αναστάς Εσταυρωμένος ευαγγελίσθηκε στους ανθρώπους την Επανάσταση της Αγάπης.

Οι κερδοσκόποι και το «πολιτικό προσωπικό» τους μας τιμωρούν για το δημοσιονομικό μας έλλειμμα. Όμως το κύριο έλλειμμα και δικό μας και δικό τους και όλων είναι το έλλειμμα της αγάπης. Αυθεντικός ο Σκιαθίτης «άγιος των ελληνικών γραμμάτων», ο απροσέγγιστος Παπαδιαμάντης: «Ο γερο-Φραγκούλης επίστευεν και έκλαιεν (…) ήτον άνθρωπος αληθινός ηγάπα και ημάρτανε και μετενόει» (Ο ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου). Ο αληθινός άνθρωπος αγαπά και βεβαίως αμαρτάνει (ουδείς αναμάρτητος) αλλά μετανοεί!

Οι νόμοι της αγοράς απηχούν το ακόρεστο συμφέρον των δυνατών. Ο νόμος της αγάπης εκφράζει το κοινό συμφέρον.

Οι νόμοι της αγοράς αποβλέπουν να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη των τοκογλύφων, να αυξήσουν τους φορολογικούς παραδείσους να «επανιδρύσουν» τον υπό κατάρρευση καπιταλισμό. Αν πρόκειται να υπάρχουν εκμαυλιστικοί χρηματοοικονομικοί οργανισμοί τύπου ΔΝΤ, Π,Τ. ΟΟΣΑ και Π.Ο.Ε. χίλιες φορές να διαλυθούν! Τους γνωρίσαμε τους μετρήσαμε, τους ζυγίσαμε. Η καχεκτική ΕΕ και η θυγατρική της Ευρωζώνη είναι ντροπή να μη διαθέτουν ίδιο Γραφείο Αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας των μελών τους και να κρέμονται από αδίστακτους ξεπουλημένους ιδιώτες.

Η Αγάπη εμπεριέχει τη δικαιοσύνη και την ανάπτυξη με το αυθεντικό τους περιεχόμενο. Η αγάπη σε θεσμούς, εξουσίες και δράσεις δίνει απόλυτη προτεραιότητα στον άνθρωπο. Για τον οποίο Εσταυρώθη και Ανέστη Χριστός.

Ό, τι και αν συμβεί το Α και το Ω της ιστορίας παραμένει εσαεί ο Αναστάς. Ο ιερός Χρυσόστομος μας καλεί να εισέλθουμε στην χαρά του Κυρίου. «Φιλότιμος ο Δεσπότης». Γι’ αυτό «δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον, αναπαύει τον της ενδεκάτης ως τον εργασαμένον από της πρώτης. Ποιός εργοδότης, ποιο (κοινωνικό) κράτος λειτουργεί έτσι; «Και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί»!

Η απολυτότητα των διατυπώσεων εκφράζει το ύψιστο κοινωνικό ιδεώδες της Ορθοδοξίας: μετα-καπιταλιστκό, μετα-κομμουνιστικό, μετα-σοσιαλιστικό, και μετα-μεταμοντέρνο.

Ελλάδα και κόσμος θα ξεπεράσουν, αργά ή γρήγορα, την παρούσα κρίση. Το ζητούμενο είναι να μην πέσουν από την Σκύλα στην Χάρυβδη. Να ανασυγκροτήσουν ένα μέλλον αγάπης, δικαιοσύνης και ελευθερίας.

Στο μεταξύ ο λειτουργικά αναλφάβητος και ανιστόρητος πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας δηλώνει ότι «δεν πρέπει να έχουν στα σχολεία σύμβολα, όπως σταυροί και εικόνες, γιατί διαχωρίζουν τους μαθητές» (sic!)

O Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, με αφορμή χθεσινά και σημερινά δημοσιεύματα σχετικά με τη νέα δομή διοίκησης του ΝΑΤΟ και τον επιχειρησιακό έλεγχο στο Αιγαίο, δήλωσε τα εξής:

«Το ζήτημα της νέας δομής διοίκησης του ΝΑΤΟ εκκρεμεί από το 2007. Μία κρίσιμη πτυχή της νέας αυτής δομής αφορά τον αριθμό και την διοίκηση των αεροπορικών στρατηγείων (CCAIR) και υποστρατηγείων (CAOC).

Στο πλαίσιο αυτό είχε δημιουργηθεί στους νατοϊκούς κύκλους η εντύπωση ότι η Ελλάδα είχε συμφωνήσει, το Φεβρουάριο του 2009, στην εναλλαγή Έλληνα και Τούρκου διοικητή και τον Μάϊο 2009 στην εναλλαγή Έλληνα και Τούρκου υποδιοικητή στο CAOC Λάρισας.

Μία τέτοια διευθέτηση δημιουργούσε προφανή ανισορροπία σε σχέση με τη στελέχωση του CCAIR Σμύρνης και την παρουσία Έλληνα ανώτατου αξιωματικού στο επιτελείο του. Επιπλέον, τέθηκαν, από τουρκικής πλευράς, κρίσιμα ζητήματα διασυνδεσιμότητας των ραντάρ μεταξύ των χωρών της περιοχής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα- σύμφωνα με τις οδηγίες μου και σε συνεννόηση με το Υπουργείο Εξωτερικών- η Ελλάδα να ζητήσει να μην εφαρμοστεί η νέα δομή διοίκησης στην ευρύτερη περιοχή.

Συνεπώς, το CAOC Λάρισας παραμένει υπό την μόνιμη διοίκηση του Έλληνα αντιπτεράρχου- Αρχηγού της Τακτικής Αεροπορίας, χωρίς εναλλαγή με Τούρκο ανώτατο αξιωματικό και χωρίς νέες ρυθμίσεις ως προς τη διασυνδεσιμότητα των ραντάρ. Αυτά τα ζητήματα αντιμετωπίστηκαν στο επίπεδο των ανωτάτων οργάνων διοίκησης του ΝΑΤΟ και όχι στο χαμηλότερο επίπεδο του CCAIR Σμύρνης.

Ο διοικητής του CCAIR Σμύρνης, στις 29 Μαρτίου 2010, επισύναψε σε επιστολή του προς τους διοικητές των CAOC και τους Αρχηγούς των ΓΕΑ της περιοχής, τεχνικό έγγραφο που μπορούσε να δημιουργήσει παρεξηγήσεις ως προς το Αιγαίο.

Σύμφωνα με οδηγίες μου, ο Αρχηγός ΓΕΑ, σε συνεννόηση με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ζήτησε, με επιστολή του από τον διοικητή του CCAIR Σμύρνης, να ανακαλέσει το έγγραφό του αυτό, προς αποφυγή παρεξηγήσεων που θίγουν την εθνική κυριαρχία και ακεραιότητα της Ελλάδας.

Κατόπιν αυτού, ο διοικητής του CCAIR Σμύρνης, με νεότερο έγγραφο του, της 6ης Απριλίου 2010, που απευθύνεται σε όλους τους παραλήπτες του αρχικού εγγράφου του της 29ης Μαρτίου 2010, ανακάλεσε το αρχικό αυτό έγγραφο».

Τους στρατευμένους της ακριτικής περιοχής των Σαπών, το Αστυνομικό Τμήμα και την αγορά της πόλης επισκέφθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής για να ευχηθεί τα “χρόνια πολλά” για τις γιορτές του Πάσχα που έρχονται.

Μαζί με τον Γιώργο Πεταλωτή κατά την επίσκεψή του αυτή ήταν η Γ.Γ. της Περιφέρειας ΑΜΘ Θεοδώρα Κόκλα, ο νομάρχης Ροδόπης Αρης Γιαννακίδης, ο δήμαρχος Σαπών Γιώργος Πιλιλίτσης και ο πρόεδρος του νομαρχιακού συμβουλίου Ροδόπης Παναγιώτης Γρηγορόπουλος.
Συνέχεια… »

Ο Υπεύθυνος του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εθνικής Άμυνας της Νέας Δημοκρατίας, Βουλευτής Σερρών, κ. Θεόφιλος Λεονταρίδης, δήλωσε ότι «Το θέμα της προμήθειας των γερμανικών υποβρυχίων αποκτά πλέον και τη δικαστική του διάσταση. Δεν φθάνει που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε, με συνοπτικές διαδικασίες, να παραλάβει το υποβρύχιο ‘’ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ’’ με τα γνωστά σοβαρά τεχνικά προβλήματα, δεν φθάνει που αποφάσισε, εν μέσω οικονομικής κρίσης και φορολογικών μέτρων, να παραγγείλει δύο νέα του ιδίου τύπου, κόστους 1 δισ. ευρώ με απευθείας ανάθεση, Συνέχεια… »

Το νομοσχέδιο που έχει πρόσφατα κατατεθεί από τη τουρκική κυβέρνηση καταδεικνύει το παράδοξο της πολιτικής στην Άγκυρα.

Αν εγκριθεί το νομοσχέδιο, που στοχεύει στην αναθεώρηση 26 άρθρων του Συντάγματος, ελαχιστοποιούνται σοβαρά οι πιθανότητες επέμβασης των στρατιωτικών στη λειτουργία των θεσμών. Σύμφωνα με αυτό το σχέδιο νόμνου παρέχεται εκτεταμένη δυνατότητα για προσαγωγή σε δίκη εν ενεργεία στρατιωτικών ενώ  για τη διάλυση των πολιτικών κομμάτων θα απαιτείται πλέον συγκατάθεση του Κοινοβουλίου. Σε περίπτωση πιθανού ναυαγίου ενώπιον του Κοινοβουλίου, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη πρόθεσή της να θέσει την μεταρρύθμιση αυτή σε δημοψήφισμα.

Στην ουσία, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πολύ εμφανή αντίφαση στον 21^ο αιώνα που ανατρέπει τις προϋποθέσεις του 20^ου αιώνα.

Στον 20^ο αιώνα εκσυγχρονιστής σήμαινε κεμαλιστής. Ο Ατατούρκ είχει μεταρρυθμίσει τη Τουρκία με σκοπό να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις του Οθωμανισμού. Για το λόγο αυτό, μειονότητες (αρμενική, ελληνική με εξαίρεση τη κουρδική) εκδιώχθηκαν από τη Μ. Ασία ενώ η Ανατολία (κυρίως η Θράκη) παρουσιάστηκε ως το λίκνο των Τούρκων. Μια πατρίδα των Τούρκων σύμφωνα με το δόγμα της εποχής περί «δικαιώματος των λαών για αυτοδιάθεση». Έτσι εξηγείται η συγγένεια με το Ισραήλ που «χτίστηκε» την ίδια περίοδο με την ίδια λογική.

Αυτός ο εκσυγχρονισμός θα περνούσε μέσα από τη διάλυση συγκεκριμένων «εξωτερικών σημείων» που θεωρούνταν οπισθοδρομικά: από τη μια το Ισλάμ έναντι του οποίου προωθήθηκε ένας μαχητικός κοσμικός χαρακτήρας στο κράτος και από την άλλη η  αραβική γλώσσα που εγκαταλείφθηκε αντί της δημιουργίας ενός νέου αλφαβήτου, βασισμένου στα λατινικά σύμβολα.

Ερντογάν-Μέρκελ

Αυτή η νεωτερικότηττα παρουσίαζε ένα μακροχρόνιο πόθο ένταξης στη Δύση. Επιπλέον η βιαστική ένταξη στο ΝΑΤΟ και η αίτηση υποψηφιότητας για την ΕΟΚ το 1963  σηματοδότησαν μια δέσμευση που επικύρωνε το δυτικότροπο κεμαλικό μοντέλο.

Ωστόσο η άνοδος στην εξουσία των ισλαμιστών Δημοκρατών του Ερντογάν έχει προκαλέσει ανησυχίες (ιδιαίτερα με μετά την 11 Σεπτεμβρίου) ως μια απειλή κατά του κοσμικού κράτους. Δηλαδή μια οπισθοδρόμηση.

Οπωσδήποτε  αυτός δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ερμηνείας των φαινομένων. Καθώς η πολιτική Ερντογάν σκοπεύει να «εκσυγχρονίσει» τη Τουρκία και στη πραγματικότητα να προσαρμόσει τη χώρα στον 21^ο αιώνα επιτρέπει με λίγα λόγια την αμφισβήτηση της  κεμαλικής κληρονομιάς. 

Κατ΄αρχήν η σκόπιμη επιλογή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης οδήγησε τη χώρα να υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις διαφάνειας. Έτσι η συμμόρφωση προς τα πρότυπα της Ε.Ε. και συνεπώς η δημιουργία ενός κράτους δικαίου εμποδίζει τις διατάξεις του πολιτικού και δικαστικού ελέγχου που έχει θέσει ο κεμαλισμός  με τις οποίες  διευκολύνεται η εξάρθρωση της δημοκρατικής αρχής. Η έρευνα για την υπόθεση Εργκένεκον ή το προχθεσινό νομοσχέδιο έχουν ως στόχο τη καταστολή των στρατιωτικών και των δικαστών. Αυτό αποτελεί μια επικίνδυνη πολιτική που προς το παρόν όμως αποδίδει.

Αυτή η ίδια λογική ενθαρρύνει την ανάπτυξη στο εξωτερικό ενός νεο-οθωμανισμού ο οποίος θίγει τα κεμαλικά ταμπού: τους Αρμένιους και τους Κούρδους καθώς επίσης και τη Συρία αλλά και την απομάκρυνση από το Ισραήλ. Αυτός ο νέο-οθωμανισμός πρέπει να εξεταστεί στα πλαίσια των ενταξιακών σχέσεων στην Ευρώπη. Αν ακόμη την ενδιαφέρει να ενταχθεί, η Τουρκία δεν πρέπει μόνο να αποδεχθεί το κοινοτικό δίκαιο, δεν οφείλει μόνο να εξισορροπήσει τη θεσμική κατάσταση της χώρας αλλά πρέπει επίσης να εξομαλύνει τις σχέσεις της με τις μειονότητές της.

Το τελευταίο εμπόδιο βρίσκεται στο φάκελο Κύπρος.  Όταν η Άγκυρα κινηθεί προς την κατεύθυνση της επίλυσης του Κυπριακού θα επανεμφανιστεί και ο κεμαλισμός.

Έτσι εξηγείται το τουρκικό παράδοξο του 21^ου αιώνα: μια νεωτερικότητα προσκολλημένη στο παρελθόν να  βιώνει τις τελευταίες της εκλάμψεις. Ένας ισλαμιστής μεταρρυθμιστής να μετασχηματίζει ριζικά τη Τουρκία.

Η πρόοδος στην ουσία δεν βρίσκεται  εκεί ούτε και αναμένεται υπό τις παρούσες συνθήκες.