Οι αριθμοί της ελληνικής εγκληματικότητας είναι αμείλικτοι και προκαλούν δέος. Η βία στο Λεκανοπέδιο, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε λίγο το φαινόμενο θα είναι χιονοστοβάδα.
Αποτυπώνουμε: Aνά 7 λεπτά μια κλοπή ή διάρρηξη. Ανά 2 ώρες μια ληστεία!
Από αυτά εξιχνιάζονται μόνο το 18% των κλοπών και το 28% των ληστειών. Οι υπόλοιπες περιπτώσεις παραμένουν ανεξιχνίαστες. Είμαστε ένα απέραντο θερμοκήπιο ατιμωρησίας. Σημειώστε ότι τα 10 τελευταία χρόνια οι κλοπές αυξήθηκαν 150% και οι ληστείες 300%, παρά τα μέτρα ασφαλείας των τραπεζών.
Οι παραπάνω αριθμοί αφορούν αυτό που ονομάζεται «βεβαιωμένη εγκληματικότητα» που αυτονοήτως υπολείπεται της πραγματικής η οποία περιλαμβάνει και όσα εγκλήματα δεν καταγγέλλονται στην Αστυνομία ή δεν υποπίπτουν οίκοθεν σε γνώση της. Μετράει αρνητικά και το γεγονός της κατάρρευσης της παραδοσιακής πληροφοριακής δικτύωσης της Αστυνομίας.
Οι εγκληματίες είναι πλέον «πτυχιούχοι» και «διδάκτορες» στο είδος τους. Προηγούνται παρασάγγες των διωκτών τους. Καινοτομούν. Αξιοποιούν τη σύγχρονη τεχνογνωσία. Η αντιεγκληματική πολιτική αφέθηκε πίσω. Είναι προφανής η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της. Εκσυγχρονισμού της, με την έννοια διαρκούς εκπαίδευσης και μετεκπαίδευσης των στελεχών της και εξασφάλισης των απαραίτητων υλικοτεχνικών δυνατοτήτων. Στην αντίθετη περίπτωση οι εγκληματίες θα διαθέτουν ευφυέστερη εκπαίδευση και περισσότερα μέσα απ’ τους διώκτες τους.
Ο Αριστοτέλης δίδαξε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα οι άνθρωποι τα διαπράττουν για το περιττόν και όχι για το αναγκαίο, «Αδικούσι τα μέγιστα δια τας υπερβολάς, αλλ’ ου δια το αναγκαίον» (Πολιτικά Β, 1267 α 13).
Καταγράφονται εσχάτως δολοφονίες «χωρίς αιτία» για μηδαμινά ποσά τα οποία οι δράστες έτσι κι’ αλλοιώς τα υπεξαιρούν και εν τούτοις διαπράττουν το κακούργημα που τους είναι περιττό.
Στην Ελλάδα εγκαταβιούν απρόσκλητοι περί τα 2 εκ. ξένοι. Με αγχώδεις προσπάθειες οι κυβερνήσεις έχουν νομιμοποιήσει περί τις 750.000. Δεν υπάρχει εγκληματολογική εικόνα κανενός από αυτούς αφού δεν ήρθαν με νόμιμες διαδικασίες ώστε να διαθέτουν ποινικό μητρώο. Παρά ταύτα η συντριπτική πλειοψηφία των αλλοδαπών είναι τίμιοι και εργατικοί άνθρωποι που αναζητούν δουλειά και επιούσιον άρτον.
Η χώρα όμως δεν διαθέτει ούτε αξιόπιστη αντιεγκληματική ούτε σοβαρή μεταναστευτική πολιτική. Οι επήλυδες είναι αγνώστου ταυτότητας, ή «ό,τι δηλώσουν». Ουδείς γνωρίζει πόθεν έρχονται και που πηγαίνουν. Υπ’ αυτή την έννοια στην συνήθη τακτική δυσκολία του αντιεγκληματικού έργου προστίθεται η τεράστια δυσχέρεια εντόπισης των αλλοδαπών δραστών. Οι αρχές παλεύουν εξ’ ανάγκης στα τυφλά. Κατά την λήγουσα δεκαετία το 50% των κλοπών και των ληστειών διεπράχθησαν από ξένους οι οποίοι είναι άνω του 50% των φυλακισμένων καταδίκων. Το Υπουργείο πειραματίζεται αυτές τις μέρες με την επονομαζόμενη ΔΙ(κυκλη) ΑΣ (τυνόμευση). Το μέτρο μπορεί να επιτύχει αν συνοδεύεται από επιχειρηματική ωριμότητα και ενεργό βούληση δράσεως ηγεσίας και στελεχών.
Πέραν της εισαγόμενης η έκρηξη της ιθαγενούς εγκληματικότητας πρέπει να μας πανικοβάλει. Η κάθετη αποδυνάμωση του παιδευτικού ρόλου του σχολείου και η βαριά κρίση της ελληνικής οικογένειας καθιστούν τους άλλοτε ρωμαλέους αυτούς θεσμούς αγωγής ψυχών ανικάνους να επιτελέσουν την αποστολή τους. Τους υποκαθιστούν εν πολλοίς τα καταστροφικά για τα παιδιά – και όχι μόνον – ηλεκτρονικά ΜΜΕ που αποβαίνουν φυτώρια παραβατικότητας.
Είναι εξ’ άλλου ολοφάνερο ότι ως έχει το σωφρονιστικό σύστημα όχι μόνον δεν επιτυγχάνει την κοινωνική επανένταξη των τροφίμων του, αλλά τους μετεκπαιδεύει στο έγκλημα εντός των φυλακών και εξέρχονται από εκεί ετοιμότεροι να συνεχίσουν το πρότερον εγκληματικό βίο τους.
Κι’ όμως αν οι φυλακές γίνουν φυλακές εργασίας και πραγματικής εκπαίδευσης οι περισσότεροι θα καταφέρουν να βγούν από κει επαγγελματικά και ηθικά έτοιμοι για μια καινούργια ζωή, παραδείγματα ζωντανής αντιεγκληματικότητας.
Χρειάζονται και εδώ άλματα γρηγορότερα από τη φθορά….
Άρθρα (RSS)