Προσπερνούμε τα αναξιόχρεα χαμόγελα εντεύθεν και εκείθεν του Ατλαντικού. Φυσικά και τις πομπώδεις μεγαλαυχίες για το γέρας της ….βίζας! Η επί έτη άρνηση της Ουάσιγκτον να την καταργήσει ήταν ντροπή γι’ αυτήν, όχι για μας που συμπολεμούμε μαζί της εδώ και 200 χρόνια.

Επειδή «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» (Δημοσθένης) και το τελευταίον εκβάν ήταν ή όφειλε να είναι ζητούμενο των ταξειδιών δηλαδή να δανεισθούμε με τους ίδιους όρους που δανείζονται οι άλλοι, άνθρακας ο θησαυρός! Και πάλιν και πολλάκις μένουμε εγκλωβισμένοι στα νύχια της περιβόητης Goldmann Sachs η οποία πρώτα δυσφημεί, καταμέμφεται και μηδενίζει τις χώρες – θύματά της και μετά εμφανίζεται έτοιμη να τις σώσει με προκαταβαλλόμενον πάντοτε το αζημίωτον της.

Με καταχθόνια διαβολοτερτίπια έστησε τη φούσκα των στεγαστικών στις ΗΠΑ: Συσσώρευε τα άνευ οιασδήποτε εγγύησης δάνεια – σκουπίδια σε χρεόγραφα CDO που πωλούσε ως παράγωγα στους επενδυτές. Τα CDO τα ασφάλισε στην AIG ως CDS, «τοξικά ομόλογα», γνωστά ως Swaps. Φαύλος κύκλος κερδοσκοπίας. Βέβαια οι AIG, Lehman Bruders κ.λ.π. φαλήρισαν, αλλά η «μητρική» G /S ζει και βασιλεύει. Και από την εποχή Σημίτη μέχρι σήμερα μας προσφέρει τις διόλου καθαρές υπηρεσίες της σε ληστρικές τιμές.

Τα δυσώδη swaps παραμένουν ανέγγιχτα, καθώς άβουλος ο Ομπάμα προσέκρουσε στην άρνηση του Κογκρέσου να εγκρίνει τελεσφόρες ρυθμίσεις των «παραγώγων ασφάλισης πιστωτικού κινδύνου έναντι χρεοκοπίας». Κοντολογίς θα εξακολουθήσουμε να ματώνουμε, επαιτώντας δανεικά, όσο θα επιμένουμε να προσφεύγουμε στους συνήθεις υπόπτους διεθνείς τοκογλύφους, εταίρους της Goldmann Sachs.

Tα περί G20 όπου τάχα ο Ομπάμα θα φέρει το ελληνικής εμπνεύσεως «Ευρωπαϊκό Σχέδιο» για περιορισμό της ανεξέλεγκτης διεθνούς κερδοσκοπίας, είναι επικοινωνιακό τέχνασμα όπερ και τυχόν αποδεκτό θα απαιτούσε μακρό χρόνο για να αποδώσει. Το ευρώ εξαιτίας κακής εκ γενετής οργάνωσής του δεν διαθέτει οικονομική διακυβέρνηση, ούτε σταθεροποιητικό Ταμείο. (Η σύστασή προϋποθέτει τροποποίηση της Λισαβόνας). Ούτε βέβαια ρήτρα αλληλεγγύης. Αυτή πάντως αν και την απαγορεύει η Συνθήκη  δεν χρειάζεται θεσμικό πλαίσιο για να την λειτουργήσει. Βούληση χρειάζεται, όχι χαμόγελα.

Το αποτέλεσμα του πρωθυπουργικού ταξειδιού στις ΗΠΑ τα αποτύπωσε πολύ ρεαλιστικά Αμερικανός Αξιωματούχος στο Ρώϋτερ («Ελευθεροτυπία» 11/3/10): «…συγχαίρουμε {την ελληνική κυβέρνηση} για τα σκληρά βήματα που έχει ήδη κάνει και έχουμε εμπιστοσύνη ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι της θα την στηρίξουν σε αυτό τον δύσκολο δρόμο». Άρα ξανά στη Μέρκελ για το αόρατο «σχέδιο στήριξής» μας.

Ο Όλι Ρεν σέρβιρε τα πρώτα μέτρα για τον δημόσιο τομέα μέσω της «Κοριέλλα ντε λα Σέρα». Τα δεύτερα για τον ιδιωτικό τα ξεφούρνισε προχθές από το «Βήμα»: περαιτέρω ελαστικοποίηση των ήδη ευέλικτων εργασιακών σχέσεων προοιωνιζόμενη κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων, απεριόριστες απολύσεις, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, μισθολογικές μειώσεις, κ.ά.π.

Οι διαρκώς οξυνόμενες αντιφάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού μετακινούν ραγδαία την κρίση από την χρηματοπιστωτική στην πραγματική οικονομία. Τα ελλείμματα ωστόσο δεν είναι αιτία, αλλά αποτέλεσμα της ύφεσης. Η έκδηλη ανεπάρκεια των ευρωπαϊκών θεσμών υποδηλώνει πόσο λίγο, έως καθόλου μπορούμε να ελπίζουμε σε ευρωπαϊκή λύση. Ξεχάστε εντελώς την αμερικανική.

Πρέπει να ξεκολλήσουμε από την G /S και τα παραρτήματα της. Αυτή η Τράπεζα είναι «μια εξαιρετική επιτηδευμένη μηχανή μετατροπής του ωφέλιμου κοινωνικού  πλούτου στο πιο άχρηστο και ανεξήγητο πράγμα στη γη: καθαρά κέρδη για πλούσιους, ιδιώτες» (Mat Taibbi, Τετράδια, χειμώνας / άνοιξη 2010 σ.120).

Στη Δύση η οργανωμένη απληστία νικούσε πάντοτε την ανοργάνωτη Δημοκρατία. Και εξακολουθεί να την νικά, όσο το κεφάλαιο θα παίζει ασύδοτα το παιχνίδι «μόχλευση – απομόχλευση – υπερμόχλευση».

Όταν θα εφαρμόζουμε τυφλά τις ανάλγητες απαιτήσεις Ρεν, η ύφεση θα αυτοτροφοδοτείται και η οικονομία θα βουλιάζει, υπό τα χειροκροτήματα των αγορών που θα ζητούν διαρκώς επιπρόσθετα μέτρα. Τώρα άλλα 24.

Τελικά η έξοδος από την κρίση είναι αποκλειστικά εθνική υπόθεση. Και ή την παίρνουμε στα χέρια μας σχεδιάζοντας τρόπους επανεκκίνησης της οικονομίας, τόνωσης της ζήτησης και προωθούμε ταυτόχρονα ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ή αλλοιώς γινόμαστε αξιοθρήνητοι. Το κράτος το λειτουργούν οι εργαζόμενοι, αφού αυτοί πρωτίστως πληρώνουν τους φόρους. Οι εισοδηματικά ανώτεροι δηλώνουν πενέστεροι των πρωτοείσακτων υπαλλήλων.

Ο κ. Παπανδρέου έχει κεκτημένη ταχύτητα περιοδειών. Ιδού στάδιον λαμπρόν: Πεκίνο, Εμιράτα και ξανά Μόσχα. Θα βρει εκεί δανεικά με αξιοπρεπείς όρους.

Ώρες, ώρες ξαναζούμε σκηνές όταν «ένας κληρικός ξεσήκωσε τους Έλληνες» (Ομπάμα). Πήγε αντιπροσωπεία στο Συνέδριο της Βερόνας. (1823). Επέστρεψε άπρακτη, αλλά αποφασισμένη, όπως αποτυπώνεται στις δηλώσεις του επικεφαλής της Ανδρέα Μεταξά:

«Όθεν κύριοι αφέθημεν εις μόνας τας δυνάμεις ημών. Αγαθή τύχη οι ηγεμόνες μάς εγκατέλειψαν και εις ημάς μόνον έχομεν να ελπίζωμεν»!

Ακατανίκητες δυνάμεις, όταν θελήσουμε!

«Tο Ελληνικόν Έθνος μαρτύρεται τον ουρανόν και την γην ότι υπάρχει ακόμη, μολονότι ο φοβερός ζυγός των Οθωμανών ηπείλει να το εξοντώσει». (Η εν Επιδαύρω Α΄των Ελλήνων Εθνική Συνέλευσις 15/1/1822).

Ναι υπήρχε και δεν έπαψε να υπάρχει ως σήμερα εις πείσμα του γεγονότος ότι πολλοί έξωθεν, αλλά και οι εντός των τειχών εθνομηδενιστές νυχθημερόν «μοχθούν» για να το εξαφανίσουν. Και θα υπάρχει όσο η απερινόητη διαλεκτική της ιστορίας θα δρά καθ’ υπέρβαση της λογικής της ιστορίας και υπό την επήρεια των μυστικών δυνάμεων της ζωής. Όσο δηλαδή θα υπάρχουν Έλληνες που θα αρδεύονται από τις ίδιες διαιώνιες πηγές που ενέπνευσαν τους προγόνους μας την ημέρα του Ευαγγελισμού.

Στην επτάχρονη επαναστατική περίοδο το Γένος επέδειξε όλες τις αρετές του. Αλλά σε ορισμένες φάσεις και όλα τα ελαττώματά του. Ο Αγώνας ανέδειξε ηγέτες πνευματικούς, στρατιωτικούς και πολιτικούς και μετέβαλε ανυποψίαστους ως χθες βουκόλους και ναυτικούς σε ήρωες. Πρόκειται για μια υπέρβαση της συλλογικής συνείδησης του Ελληνισμού, τελικά για ένα θαύμα.

Οι ηγεμόνες της Ευρώπης πανομοιότυποι με τους τωρινούς επιγόνους τους: « Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / αλλ’ ανάσταση καμιά / άλλος σου έταξε βοήθεια / και σε γέλασε φρικτά» (Σολωμός).

Στα φοβερά χρόνια της δουλείας η καταφυγή και το πρόφραγμα των υποδούλων είναι η εθναρχούσα Εκκλησία. Αυτή διέσωσε ζωντανό το φρόνημα, όρθια την ελπίδα και ενεργή τη βούληση της αποτίναξης του ζυγού της τυραννίας. Αυτή δίδαξε ότι ο Γολγοθάς οδηγεί στην Ανάσταση. Για τον ρόλο της που έχει πολλαπλώς συκοφαντηθεί εγκυρότερος να τον αποτιμήσει είναι ο μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος.

«Η Εκκλησία παραμένει (….) η κατευθυντήρια δύναμη του Έθνους. Επικεφαλής της εθνικής αντίστασης σ’ όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας  σ’ όλες τις εξεγέρσεις, ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει δείξει μεγάλο αριθμό Νεομαρτύρων που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης) ρύθμιζε επίσης την πνευματική ζωή» (Επισκόπηση σ. 49).

Οι θρύλοι, οι μύθοι, η ανιστόρηση των ηρωϊκών κατορθωμάτων και πάνω απ’ όλα η βαθιά casino online πίστη στο Θεό, κράτησαν φλεγόμενη τη δάδα της λευτεριάς και άμεση την ανταπόκριση στην προτροπή «Ώ παίδες Ελλήνων ίτε / ελευθερούτε πατρίδα».

Οι επαναστάτες προδομένοι από τους ξένους, ομοδόξους και ετεροδόξους, προχώρησαν βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις. «Να μην έχωμεν ελπίδα λυτρώσεως άλλην παρά από τον εαυτό μας και από τον Ύψιστον» (Κολοκοτρώνης). Οι νίκες τους όμως ξεσήκωσαν τις ευαίσθητες συνειδήσεις ποιητών, λογίων και άλλων ελεύθερων Ευρωπαίων που δημιούργησαν εκείνο το θαυμαστό κίνημα του Φιλελληνισμού. Ο ελληνικός πατριωτισμός (ο γνήσιος, όχι ο ψευδώνυμος «νέος πατριωτισμός» της τάχα ανανεωτικής αριστεράς) στοχεύει βεβαίως τη νίκη, αλλά δεν λυγίζει μπρος στην ανάγκη της θυσίας. Η διαχρονική ελληνική πολεμική αρετή επιβεβαιώθηκε στο «ελευθερία ή θάνατος» ως η ανέκκλητη προσταγή.

Ανήμερα των Βαΐων (1825) έγινε η ηρωϊκή Έξοδος του Μεσολογγίου. Μ. Τετάρτη έφτασε το κακό μαντάτο στο Ναύπλιο. Στην Εθνική Συνέλευση οι βουλευόμενοι αποφάσισαν να προσφύγουν στον Πρέσβη της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη τον Γεώργιο Κάνιγκ να μεσολαβήσει στο Σουλτάνο για συμβιβαστική λύση. Εξουδετέρωσε την ηττοπάθειά τους ο Κολοκοτρώνης. Ματαίωσε το απονενοημένο εγχείρημα η δραστική παρέμβαση του Δημ. Υψηλάντη: «Σας φοβίζει η πτώσις του Μεσολογγίου; Αφιερωθείτε ως εις τας αρχάς του Αγώνος, εις την χαρακτηριστικήν ενέργειαν και τον πατριωτισμόν των Ελλήνων. Το στήθος κάθε Έλληνος ας γίνει Μεσολόγγι!». Έτσι συνέχισε ο Αγώνας.

Οι μεγάλες εξορμήσεις των εθνών προαπαιτούν μια Μεγάλη Ιδέα ως κινητήρια δύναμη συσπείρωσης και προέλασης. Οι Έλληνες την είχαν, αλλά με τη Συνθήκη της Λωζάνης την υπέβαλαν σε ευθανασία. Οι Ξένοι εάν και εφόσον συμπίπτουν τα συμφέροντά τους είναι εταίροι και σύμμαχοι. Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου είναι η εντιμότερη υπέρ ημών κίνηση των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.

Η ενότητα και η ομοψυχία του Έθνους είναι σωτήρια σε ευχάριστες και δύσκολες στιγμές.

Το Γένος επανέλαβε τον καλό εαυτό του στον Μακεδονικό Αγώνα και στους Βαλκανικούς πολέμους. Ο Διχασμός ανέτρεψε τη Μεγάλη Ελλάδα. Ο δισταγμός τον Ιούλιο του 1922 και ο φόβος τον Μάϊο του 1923 ματαίωσαν την απελευθέρωση της ιερής πόλεως του Ελληνισμού, της Κωνσταντινούπολης (Dοuglas Daikin).

Οι Τούρκοι 190 χρόνια μετά εξακολουθούν να είναι, μετά τον κακό εαυτό μας, ο διαχρονικός εχθρός μας. Όλες οι κινήσεις προσέγγισης των τελευταίων ετών γίνονται με μονόπλευρες ελληνικές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις που αποθρασύνουν έτι μάλλον την επιθετικότητα του άλλου.

Οι σύγχρονοι Έλληνες και πρωτίστως οι ηγέτες τους οφείλουν να απαλλαγούν από το απολύτως αδικαιολόγητο φοβικό σύνδρομο που διακατέχονται αποδεχόμενοι την διαπίστωση του Ρήγα για τον Τούρκο:

«Ποτέ μη φοβηθείτε  / πως είναι δυνατός / καρδιοχτυπά και τρέμει  / σαν το λαγό κι αυτός!».